In 1145 stond reeds een kapel in Bunde, die was toegewijd aan H. Martinus. Deze kapel was eigendom van de proosdij van Meerssen. In 1613 werd de kapel tot parochie verheven. Toen in 1661 Bunde Staats werd, werd tevens een Simultaneum gevestigd. Dit is op een onbekend moment weer opgeheven. Op enig moment moet de parochieheilige gewijzigd zijn, maar het is onbekend wanneer of waarom. In de 1714 werd de bestaande kerk flink uitgebreid. De toren en het schip zouden uit deze periode stammen. Een grote uitbreiding dagtekende 1842/1843, toen naar een ontwerp van Jean Dumoulin een koor, een absis en een sacristie werden gebouwd. Een verdere uitbreiding volgde in 1905 op ontwerp van Ramaekers en Bingen, die twee traveeën aan de westzijde en een sacristie toevoegden. Tevens werd de gelede fronttoren met een naaldspits vervangen door twee nieuwe torens in neorenaissancestijl. In 1925 volgde tenslotte een uitbreiding met twee zijkapellen. In 1940 waren er verdere plannen tot uitbreiding van de kerk wegens de groei van de bevolking. Maar een Maastrichtse architect attendeerde het kerkbestuur er op, dat de torens dringend onderhoud behoefden. Een aannemer constateerde vervolgens, dat de muren naar buiten weken en bijeen werden gehouden door de aanwezige trekstangen. Zijn advies was duidelijk: niets aan doen en uitzien naar een nieuw kerkgebouw. Op basis hiervan werd inderdaad niets meer gedaan. Na de oorlog werd de kerk langzaam aan slechter en in 1951 nam het kerkbestuur het besluit, een nieuwe kerk te gaan bouwen. Het achterstallig onderhoud resulteerde in een afkeuring van de kerk in 1957 door de BBC. In 1960 werd de kerk buiten gebruik gesteld, maar een sloopvergunning werd geweigerd, dus verhuurde het kerkbestuur vanaf 1963 de kerk aan constructiebedrijf G.W. Sproncken. Inmiddels was het hoofdaltaar verkocht aan een kerk te Grevenbroich (Dld), de bijbehorende schilderijen gingen naar het Bisschoppelijk Museum in Maastricht. De hoofdingang werd uitgebroken om het bedrijf beter toegankelijk te maken. In 1973 gaf Sproncken te kennen, het gebouw te willen kopen, maar dit bleek niet mogelijk als gevolg van het bestemmingsplan. Daarop vertrok de firma in 1976. In 1980 werd een poging door het kerkbestuur gedaan om het inmiddels zwaar aan verval onderhevige gebouw van de monumentenlijst af te voeren, maar dit mislukte, omdat de gemeente de kerk, die geheel aan de rand van het dorp lag, liever niet uit het landschappelijk schoon wilde zien verdwijnen. Ondanks allerlei plannen tot restauratie ondernam de gemeente verder geen actie, omdat voor de aanschaf van de voormalige kerk een bestemming diende te worden gevonden, en die ontbrak nog steeds. Pas na de gemeentelijke herindeling was het de gemeente Meerssen, die in 1988 de kerk kocht en liet restaureren. Vervolgens werd hier een cultureel centrum ingericht.

Huidige kerk

Pastoor Stassen ondernam voorbereidende werkzaamheden. De gemeente maakte onderwijl plannen tot het moderniseren van de dorpskern en werd tussen de Plets, de Sloot en de Vliegenstraat ruimte gereserveerd voor een nieuw gemeentehuis, een nieuw patronaatsgebouw en de nieuwe kerk. Voor de nieuwe kerk werden twee architecten aangezocht, die in samenwerking de nieuwe kerk ontwierpen, Van der Pluym en Fanchamps. Van der Pluym was een nog nieuwe naam, al had hij al wel de kerk in St. Joost gebouwd. Besloten werd, onder meer door de invloed van de bouwpastoor, die zich liet leiden door de inzichten van het klooster te Mamelis, om een sobere kerk te bouwen, zonder Roomse opsmuk. Het ontwerp van de kerk was zeer functioneel; een grote ruimte, van waaruit alle bezoekers goed zicht op het altaar zouden hebben en twee ‘gangen’, één geschikt om te biechten, de ander voor privé-devotie, alsmede voor de doopkapel. De plaats van de kerk zou in het centrum van de nieuwbouw komen te staan, zodat de kerk letterlijk in het midden van de gemeenschap kwam. De bouw werd gegund aan P. Smeets uit Meerssen. De eerste spade werd op 21 juni 1959 in de grond gestoken, gevolgd door de eerste steen op 6 september 1959 door deken Steegmans. De positieve beoordeling van de kerk kwam uit onverwachte hoek: prof. Dr. C.W. Mönich uit Amsterdam hield bij een conferentie van protestantse theologen een lofzang op de kerk. Het Katholiek Bouwblad was eveneens lovend: de soberheid van de kerk werd gezien als een verworvenheid van de moderne kerkenbouw, waarin alle uiterlijke zaken, die de mensen van het altaar konden afleiden, waren verdwenen.

Veranderingen

In eerste instantie was er onvoldoende geld voor een tegelvloer, dus werd besloten tot het leggen van gepolijst asfalt. Dit werd in 1967 vervangen door een mipolamvloer. Hierdoor hoefden er geen houten vlonders onder de banken te worden gelegd, omdat de isolatie voldoende was. De banken en de communiebanken werden gemaakt van sipo-mahoniehout. De communiebanken zijn verwijderd toen de communie op de hand werd ontvangen en werden omgebouwd tot een bank voor bruidsparen. In 1974 werd de Mariakapel geschikt gemaakt als dagkerk. Het altaar, dat daar nog was ingericht voor de Tridentijnse Mis, werd gewijzigd. Tevens werd een tabernakel geplaatst. In dezelfde tijd werd het H. Agnesbeeld gerestaureerd en herplaatst. In 1980 werd de toren en het dak gereviseerd. Het bleek, dat als gevolg van betonrot en het ontbreken van dilatatievoegen het schaaldak aan de kerkhofzijde de muren zwaar had beschadigd door krimpen en uitzetting. Het dak werd geïsoleerd en de muren werden gecoat, waarmee de huidige kleur van de kerk is te verklaren. Tegelijkertijd werd de ingang gewijzigd. De oude deuren van hardboard en eterniet werden vervangen door hardhouten exemplaren, die meer terugliggend werden geplaatst. Op de deuren werden bronzen handvaten gemonteerd. In 1984 en 1985 werd de klok vervangen en van nieuwe wijzerplaten voorzien. Aan de rechterzijde werd in 1997 een gedeelte afgeschot en ingericht tot vergaderruimte en spreekkamer. Hierbij kwam één van de ramen van Wildschut in deze ruimte terecht, zodat het niet meer vanuit de kerk is te zien.